Opracowały: Alicja Michalkiewicz, Bogusława Kuc (nauczyciele z Zespołu Szkół Specjalnych w Mrągowie)

 

            Za pomocą rysunku dziecko  przemawia, opowiada i objaśnia wszystko to, czego  nie potrafi wyrazić słowami. W rysunku dziecka znajdują się  ukryte pytania, radości, niepokoje, miłość i strach i wiele innych emocji dziecka, któremu brakuje słów, by opisać to, co czuje. Dlatego  wiele uwagi należy poświęcić interpretacji rysunków dziecięcych .

 

             Rysunki dziecka są skarbnicą wiedzy o tym, co dziecko czuje, myśli, o czym marzy i jak widzi świat. Watro towarzyszyć dziecku podczas rysowania, ponieważ ważne jest, kogo lub co rysuje w pierwszej kolejności. Proponuje się, by rysunek na temat „Moja rodzina” uczniowie wykonywali co pół roku, gdyż może się on zmieniać. Obserwujemy, jak dziecko się zachowuje. Ważna jest ogólna kolorystyka. Rysunki barwne o bogatych, nasyconych kolorach mogą świadczyć, iż dziecko jest pełne radości, optymizmu, nie przezywa żadnych lęków. Dzieci poprzez kolory wyrażają swoje uczucia. Często rysują ubranie swoje i osoby, która jest im bliska w tych samych barwach. Zielony oznacza zdecydowanie i stanowczość. Osoba w czerwonym ubraniu jest postrzegana przez dziecko jako energiczna i uczuciowa, zaś w niebieskim symbolizuje ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Żółty kolor oznacza pogodę ducha, zaś szary spokój. Gdy natomiast przeważa kolor brązowy, istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziecko nie czuje się w rodzinie zbyt bezpiecznie. Nacisk na kredkę zdradza temperament dziecka. Linie cienkie, słabe, delikatne świadczą o braku pewności siebie i skłonności do tłumienia uczuć. Linie grube, zdecydowane i długie mówią nam, że dziecko jest pewne siebie, otwarte na innych. Ważne jest również, kto zajmuje centralną część obrazka. Jeśli dziecko rysuje swoją rodzinę, to najczęściej w centrum umieszcza osobę, z którą jest najbardziej związane, najmocniej ją kocha albo osobę zajmującą uprzywilejowane miejsce w rodzinie. Zdarza się, że postać ta jest najbardziej udekorowana, narysowana z widoczną starannością. Gdy dziecko na rysunku przedstawiającym rodzinę nie umieszcza siebie lub narysowało na końcu, prawdopodobnie ma poczucie, że rodzice lub rodzeństwo go nie akceptują. Czuje się mało kochane i niedoceniane. Warto przyjrzeć się narysowanym postaciom. Malutkie, umieszczone gdzieś na brzegu kartki, mogą świadczyć o nieśmiałości i braku wiary we własne siły. Rysowanie dużych postaci, zajmujących niemal całą kartkę jest natomiast charakterystyczne dla dzieci energicznych, otwartych, o żywych emocjonalnych silnych reakcjach emocjonalnych. Ważna jest treść rysunków. Dzieci, które czegoś się boją lub przeżyły coś bardzo przykrego (np. utratę kogoś bliskiego czy rozstanie rodziców), wyrażają swój żal rysując ludzi smutnych, zapłakanych albo siebie pośród ciemnego lasu. Często też rysują potwory, płonące domy i katastrofy. Powtarzające się rysunki o niepokojącej tematyce stanowią sygnał, że dziecku należy pomóc, okazywać mu więcej zainteresowania, zapewnić większe poczucie bezpieczeństwa. Należy co pewien czas przyjrzeć się uważnie dziecku oraz jego rysunkom na temat „Moja rodzina” dzięki którym dowiadujemy się co myśli ono o swojej rodzinie i jak ją odbiera.

 

 

Literatura:

P. Wallon, A. Cambier, D. Engelhart – „Rysunek dziecka”

J. Górniewicz – „Rozwój i kształtowanie wyobraźni dziecka”

K. Michejda-Kowalska – „O dziecięcej wyobraźni plastycznej”

 

informacje wprowadziła J. Papiernik - administrator strony